19. yüzyılın ikinci yarısında romantizmin aşırı duygusallığına tepki olarak ortaya çıkmış bir akımdır. 1857 yılında Gustave Flaubert'in "Madame Bovary" adlı romanıyla, realizmin, romantizm karşısındaüstünlük saÄŸladığı kabul edilmektedir.

  Realizmde, duygu ve hayaller yerini, toplum ve insan gerçeklerine bırakır. Konular gerçekten alınır. YaÅŸanan ve gözlenen gerçek bütün çıplaklığıyla anlatılır. Bunun saÄŸlanması için gerektiÄŸinde anket gibi bazı sanat dışı yöntemlere bile baÅŸvurulmuÅŸtur.

  Bu akımda, gerçeÄŸin anlatılması için kiÅŸilerin psikolojileri, onların kiÅŸiliklerini etkileyen çevrelerinin tanıtımı, içinde bulundukları ortam ayrıntılarıyla verilir. Onun için de betimleme, realist yazarlarda en önemli anlatım biçimi olarak dikkat çeker. Yalnızca yaÅŸananın anlatılmasına yönelen gerçekçiler, olaylar ve kiÅŸiler karşısında tarafsız davranırlar. Eserlerine kendi duygu, düşünce ve yorumlarını katmazlar. Yine, gerçek hayatın anlatılması esas olduÄŸu için eserlerinde toplumun sıradan insanlarına rastlanır. Eserlerinde daha çok yaÅŸamın olaÄŸan olaylarına yöneldikleri için çok basit bir konu bile ele alınıp iÅŸlenir.Gerçekçi yazarların okuyucuyu eÄŸitme gibi bir amaçları yoktur. Gözlem, araÅŸtırma ve belgelere dayanarak, yaÅŸananı nesnel bir ÅŸekilde aktarmayı amaçlarlar.   Gerçekçi yazarlar, biçim güzelliÄŸine çok önem vermiÅŸler, dilde ve anlatımda süsten, özentiden kaçınmışlardır.

  Realizmde Roman Anlayışı:

"Her şey görmekten ibarettir. Üstatların gözüyle değil, kendi gözlerinle doğruyu görebilirsin. Bunun için de biraz beklemen lazım. Kendi duygu ve görüşlerini de eserlerine katma. Bir sanatçının orijinalliği, "büyük şeyler"de değil, önce "küçük şeyler"de görülür. Şaheserler, basit konular üzerindeki önemsiz ayrıntılardan meydana gelmiştir.