ÅžAÄ°R-Ä° AZAM

Mevki Viyana

Bir darbe-i ma'kus ile düşmüş o yana

Hep tersine dönmüştür onun giydiği şeyler

Hem bid-defaat!

Onlarla yatıp kalkar imiş kendisi söyler

Vaktiyle bütün Pul'da yapılmışsa da heyhat!

Cümlesi solmuş.

Vaktiyle siyah, ÅŸimdi fakat yemyeÅŸil olmuÅŸ

Bir paltosu vardır.

Tek gözlüğü vardır, geceler kandilidir o.

Ya rab ne hayat!

Cepler delik az çok

Lakin ne zarar var ki delikten düşecek yok.

Bir korkusu vardır

Meyhanelerin saat-i tatili pek erken...

Bir kirli paçavrayla gezer

Mendilidir o.

Lastikleri bir başkasınındır ki yürürken

Durmaz ayağından çıkar ekser...

Serpuşu ne festir, ne külahtır, ne sarıktır

Kalpak da deÄŸildir

Bir şapka mı, haşa. O onun kendine mahsus

Bir baÅŸka ÅŸekildir.

Keşkül gibi bir şey...

Milliyetini farık olan yok, soruyorlar:

Kimdir bu alamet, bu musibet, ne kılıktır.

Ürkütmeyelim sus...

Bir kahkaha, bir av'ava kopmakta peyapey

Bazen de müheyyâ-yı tasadduk duruyorlar.

Zül farkına bir zam!

Ancak biri vardır, ona der: Şair-i Azam!

İSTANBUL DÜŞMAN İSTİLASI

ALTINDA İKEN ÇAMLICA'DA

Hey Çamlıca mehtâbı ne olmuş sana öyle?

Küskün duruyorsun.

Bir ÅŸey kuruyorsun.

Seyrinle iyan et bana, ilhâm ile söyle:

Aksetmede âlâm-ı vatandan mı bu halet?

Anlat; bu tahavvül neye etmekte delâlet.

Vaktiyle ederken bu havâliyi zılâlin

Bir sâha-i nilî.

Ey neyyir-i leylî,

Matem döküyor arza bugün bedr ü hilâlin

Bir şeb ki, zîrinde küsûfun,

Seyrangehi olmakda tuyûfun.

Mâzîden esip gelmede bir nevha-i vâveyl.

Bir âh-ı müebbed.

Hangi güneşin mâtemidir zulmetin ey leyl,

Ey şi’r-i muakkad

Yıldızlar olur bence meâlin gibi nâ-yab

Atîde görünmezse o mâzideki mehtâb

Olmazdı sabahın da yarın gülmeye meyli

Pîşinde bu dîdar-ı mahûfun.

Kartallara baktım düşüyorlar yere bi-ta’b;

Oldum sanıyordum Melekü’l Mevt ile hem-hâb

İÇİMDE SEN

Nihal' e

Yine gece, yine hüzün

Ve yine içimde sen

Ve yine biliyor musun?

İçimde sen olunca hüzün de güzel

BÄ°R SEFÄ°LENÄ°N HASBIHALÄ°NDEN

Ne idim ben, ne tabii bir kız

Belki sahrada rebii bir kız

En büyük zevkim, ümidim, neşem

Kırda seyran idi, her gün, her dem

Düşünürken o büyük sahrada

Beni hâk eyleyeni tenhada

Duruyorken hareketsiz, sessiz

Yere inmiş göğe benzerdi deniz

Aksi tekbir ile dolmuÅŸ dereler

Secde eylerdi bütün meşcereler

Şebi mehtap doğar aynı şafak

Her taraf nura olur müstağrak

Akıyormuş gibi her suda hayat

Yüzüyormuş gibi hep mahlukat

Uçacakmış gibi eflake zemin

Halden, mazi ile atiden emin

Mutmain ÅŸevk ile soldan, saÄŸdan

Bir ÅŸataretle inerdim daÄŸdan.