CEZMİ ERSÖZ

--------------------------------------------------------------------------------

     1959'da Ä°stanbul’da doÄŸdu. KabataÅŸ Erkek Lisesi’ni bitirdi. Ä°stanbul Ãœniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi’nde Siyaset ve Kamu Yönetimi Bölümü’nden mezun oldu. Yazın dünyasına edebiyat dergilerinde yayımlanan ÅŸiir ve eleÅŸtirileriyle girdi. Reklam ajanslarında metin yazarlığı ve gazetecilik yaptı. Cumhuriyet, GüneÅŸ, Özgür Gündem, Aydınlık gibi günlük gazetelerde yazıları ve röportajları yayınlandı. Ardından haftalık Deli dergisinde yazdı. Halen Leman dergisinin yazarları arasında. Daha çok yazılarıyla tanınıyor. "Sait Faik'in ÅŸiirindeki öykü tadlarını Cezmi Ersöz'ün ÅŸiirlerinde de buluyoruz. Ayakları yerde bir romantizm, varoluÅŸu bir serüven gibi algılayışın çekiciliÄŸi, savruk görüşünüşüne karşın iç tutarlılığı olan, disiplinli bir anlatım bu ÅŸiirin baÅŸlıca özellikleri arasında sayılabilir... Ataol BehramoÄŸlu."

--------------------------------------------------------------------------------

ESERLERÄ°

ŞİİR:

Şehirden bir Çocuk Sevdin Yine (1992)

Yok Karşılığı Yüzünün (1998)

DENEME-ELEÅžTÄ°RÄ°:

Ancak Bir Benzerim Öldürebilir Beni

Annelik Oyunu Bitti

Haritanın Yırtılan Yeri

Hayat Bir Emrin Var mı?

Hayallerini Yak Evini Isıt

Kafka Market

Kırk Yılda Bir Gibisin

Saçlarını Kardeş Kokusu

Son Yüzler

İçime Gir Ama Sigaranı Söndürme

Bana Türkçe Bir Ekmek Ver


ŞİİRLERİNDEN ÖRNEKLER

  • Yok Karşılığı Yüzünün

  • Karanlık Kokulu Otlar

  • Artık SokaÄŸa Çıkabilirsin

  • Yalnızlık Kurdu

  • Sakat Suvarinin Karısı

  • Hadi Bulun En Zayıf Yerimi


YOK KARÅžILIÄžI YÃœZÃœNÃœN


Senin sana rağmen bir yüzün var

herkesin ilk aşkına benzeyen

beklemek kadar acı, anlamak kadar zor

nedensiz ölümlerin suskunluğu gibi

yok karşılığı yüzünün


Senin sana rağmen bir yüzün var

herkesin ilk aşkına benzeyen

Yakınlaştıkça imkansız uçurumlar

nedensiz hayatların o büyük acısı gibi

yok karşılığı yüzünün


KARANLIK KOKULU OTLAR


Ölüm, sizin eve sığınan kimsesiz bir çocuktu

Sen ondan öğrendin kendine ne kadar uzakta olduğunu

Ölüm düşürdü seni ruhunun gurbetine

Ve büyük bir yalandan kurtardı

Bu yüzden hiç aldanmadın

hiç de mutlu olmadın...

Ölüm, ömrünün o yalan yarısını senden aldı

Aşka susamış öbür yarısını yakın uzaklıklara saldı

Ölüm yüzünden ne kimsenin kimsesi oldun

Ne de kimse senin gördüğünü gördü

Yaşayan tek yerin o ölü gözlerindi

Karanlık kokulu otlar bu yüzden

bir tek sana el salladı...


ARTIK SOKAĞA ÇIKABİLİRSİN


Evine çağırdın ilkyaz sevinçlerini

çocukluğuna

Yırtıldı gözlerin, içine hayat doldu

o karanlık ışık...

Yükün yok

artık her sabah hoyrat bir özgürlük uyandırıyor seni...


Kalbinde herÅŸey eÅŸitlendi

Haz ve sıkıntı

Boşluk ve güven

Hasret ve ölüm

Gözlerine hastalıklı bir güzellik geldi


Şimdi acı çeken yanınla bile alay ediyorsun...


Kalbine çağırdın herkesi

Kendini bile

Artık sokağa çıkabilirsin

Ömründen düştün kendini



YALNIZLIK KURDU


Simdi sen gideceksin, git

Güzelliğini, ulaşılmazlığını al ve git

Bırak beni eski kışımda

Yarınımı götür

Gençliğin o yara almaz bencilliğine git

İçinde gitgide büyüyen o yalnızlık kurdunu

Güzelliğine dadanan o hastalıklı hüznünü

Bırak ve git...

Kibirli arzularına, altın gölgedeki kusursuz yüzüne

Yillar sonra yaşayacağın

Unutuluşları, o acımasız kışları bırak ve git...


SAKAT SÃœVARÄ°NÄ°N KARISI


MeÄŸer çoktan dökülmüş  

aynalardan sırlar,  

çoktan yayılmış kanser kokusu

apartman

boÅŸluklarına  

ve karanlık pencerelerde  

eski bir çığlık gibi yaşıyormuÅŸ  

kadınlar...

Yoksa der miydim anneme

küstah bir

ÅŸaÅŸkınlıkla,  

bırak artık bu beklemeleri, diye  

çünkü güzel günler geride kaldı

beklenen o güzel günler  

O da biliyordu oysa  

bahtsız kadınlar kabilesinde

ölümün

sıradan günlere paylaÅŸtırıldığını,  

felaketlerin basit sezgilerle farkedilip  

yürek aÄŸrılarını dindirdiÄŸini.  

Nitekim vazgeçmiÅŸti artık  

ipekli kumaÅŸlar dikip  

sakat süvariyi beklemekten...  

KonuÅŸtuk uzun uzun  

- balolar, danslar, ÅŸenlikler ve  

Cumhuriyet...  

Sonra başını açmasını  

söyledim ona

durdu... düşündü...  

ve karanlık anlamları

bırakarak ardından

incecik bir yalnızlık gibi

sokaklara çıktı

hatırladı kendini... ürperdi...  

Akşamdı... Bizim gibi adamlar

haber verdi

ölüsünün Mercan Karakolu'nda  

bekletildiÄŸini.  

Başörtüsünü  

ve amelelere Harb-i Umumiyi

anlatan

sakat süvariyi kahveden aldım.  

Ne babamın polislere anlattığı  

dokunaklı anılar,  

ne de kirli deniz kokan  

saçları tanık

oldu ölümüne...  

Onun ölümü ne kanser,

ne kocası,

ne komÅŸular...  

Ölümü, elimde buruÅŸturduÄŸum  

bu başörtü

bu baÅŸ... bu örtü...  

bu baÅŸ... bu örtü...  

bu baş... bu örtü...


HADÄ° BULUN EN ZAYIF YERÄ°MÄ°


Sevim'e


Ä°nsan kendisini merak etmeli;

hem de ölümüne merak etmeli.

Gün bitti işte...

Kim farkında bunun senden

                       baÅŸka...

Herkes bu yenilgiyi nasıl da

                       rahat kabulleniyor...


Vaatlerini tutmadı gün.

Kimse kendisini merak etmedi.

Sabırsızlığın bundan;

               bundan çocuksu hasretin...

Kabullenince herkes yaşamını

sen ortaya kendini koydun...

ve bütün suçlarını üzerine

                       aldın sonra


Bundan iÅŸte

bu çocuksu hasretin

Ve ölümcül bir rulet oynadın

                       insanlarla

hadi dedin, hadi bulun

                        en zayıf yerimi...


Ve diktin gözlerini gözlerine

                       kastın bedenini

                       yükselttin omuzlarını

Öylece kaldın...

Baktılar sana... Baktılar...

Ama yüreğini bir türlü

                           göremediler.



Edebibilgiler.com 2009 ©  Her hakkı saklıdır.